تفسیر روایی سوره فرقان

استوارترین تفسیر از قرآن کریم تفسیری است که در کلام و بیان داناترین مفسران وعالمان به قرآن یعنی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت طاهرش (علیهم السلام) جاری شده و تجلی یافته است. آموزه های تفسیری این، آگاه ترین مفسران، در قالب روایات و احادیث تفسیری به دست ما رسیده، که مشتمل بر روایاتی که شأنی از شئون آیه (قرائت، شأن نزول، تبیین و تفسیر آیه، بیان مصداق و ...) را تبیین کرده و مربوط به کل آیه یا جمله و واژه ای از آن بوده و مستقیما ناظر و متناظر به آیه هستند، ویا در ذیل آیه ای خاص نیامده، اما مرتبط و هم موضوع با آیه هستند. در این پژوهش کوشیده ایم تا با استناد به روایات تفسیری و منبع قرار دادن آن ها، و بهره گیری از دیگر مبادی تفسیری، نظیر تبیین لغوی، مراجعه به نظرات و آراء مفسران، تحلیل عقلی، و هم چنین بهره گیری از آیات قرآنی هم موضوع و مرتبط در مواردی که با مشکل فقر و عدم وجود روایت تفسیری مواجه هستیم، متنی سلیس، روان و مستند در تفسیر آیات به نگارش در آورده، بدین طریق تفسیری با صبغه? روایی و اثری از آیات قرآنی ارائه دهیم. سوره فرقان به حکم آنکه از سوره‏های مکی است بیشترین تکیه‏اش بر مسائل مربوط به مبدء و معاد، و بیان نبوت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، و مبارزه با شرک و مشرکان و انذار از عواقب شوم کفر و بت پرستی و گناه است.لذا محتوای این سوره مبارکه و آموزه های بیداری بخش و تنبه آفرین آن را می توان در سه بخش به ترسیم در آورد. بخش اول؛ که آغاز این سوره را تشکیل می‏دهد با توحید و یگانگی خداوند و نکوهش بت پرستی سخن به میان آمده، آن گاه منطق مشرکان را شدیدا در هم می‏کوبد، و بهانه‏جوئی های آن ها را پاسخ می‏گوید، و قسمت هایی از سرگذشت اقوام پیشین را که بر اثر مخالفت با دعوت پیامبران گرفتار سخت‏ترین بلاها و کیفرها شدند، به عنوان درس عبرت، برای مشرکان لجوج و حق ستیز بازگو می‏کند. بخش دوم؛ این بخش اشاره به این دارد که: مثل کنار هم قرار گرفتن مومن و کافر در هستی چیز نو ظهوری از ناحیه خدای سبحان نیست، و در عجائب صنع او و آیات بیناتش نظائر زیادی دارد، مانند: گستردن سایه و آفتاب را دلیل آن قرار دادن، قرار دادن شب برای پوشش و خواب برای آرامش و روز برای حرکت و ..... بخش سوم؛ این بخش سوره فشرده? بسیار جامع و جالبی از صفات مومنان راستین (عباد الرحمن) و بندگان خالص خدا است که در مقایسه با کفار متعصب و بهانه‏گیر و آلوده‏ای که در بخش اول مطرح بودند، موضع هر دو گروه کاملا مشخص می‏شود. استوارترین تفسیر از قرآن کریم تفسیری است که در کلام و بیان داناترین مفسران وعالمان به قرآن یعنی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت طاهرش (علیهم السلام) جاری شده و تجلی یافته است. آموزه های تفسیری این، آگاه ترین مفسران، در قالب روایات و احادیث تفسیری به دست ما رسیده، که مشتمل بر روایاتی که شأنی از شئون آیه (قرائت، شأن نزول، تبیین و تفسیر آیه، بیان مصداق و ...) را تبیین کرده و مربوط به کل آیه یا جمله و واژه ای از آن بوده و مستقیما ناظر و متناظر به آیه هستند، ویا در ذیل آیه ای خاص نیامده، اما مرتبط و هم موضوع با آیه هستند. در این پژوهش کوشیده ایم تا با استناد به روایات تفسیری و منبع قرار دادن آن ها، و بهره گیری از دیگر مبادی تفسیری، نظیر تبیین لغوی، مراجعه به نظرات و آراء مفسران، تحلیل عقلی، و هم چنین بهره گیری از آیات قرآنی هم موضوع و مرتبط در مواردی که با مشکل فقر و عدم وجود روایت تفسیری مواجه هستیم، متنی سلیس، روان و مستند در تفسیر آیات به نگارش در آورده، بدین طریق تفسیری با صبغه? روایی و اثری از آیات قرآنی ارائه دهیم. سوره فرقان به حکم آنکه از سوره‏های مکی است بیشترین تکیه‏اش بر مسائل مربوط به مبدء و معاد، و بیان نبوت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، و مبارزه با شرک و مشرکان و انذار از عواقب شوم کفر و بت پرستی و گناه است.لذا محتوای این سوره مبارکه و آموزه های بیداری بخش و تنبه آفرین آن را می توان در سه بخش به ترسیم در آورد. بخش اول؛ که آغاز این سوره را تشکیل می‏دهد با توحید و یگانگی خداوند و نکوهش بت پرستی سخن به میان آمده، آن گاه منطق مشرکان را شدیدا در هم می‏کوبد، و بهانه‏جوئی های آن ها را پاسخ می‏گوید، و قسمت هایی از سرگذشت اقوام پیشین را که بر اثر مخالفت با دعوت پیامبران گرفتار سخت‏ترین بلاها و کیفرها شدند، به عنوان درس عبرت، برای مشرکان لجوج و حق ستیز بازگو می‏کند. بخش دوم؛ این بخش اشاره به این دارد که: مثل کنار هم قرار گرفتن مومن و کافر در هستی چیز نو ظهوری از ناحیه خدای سبحان نیست، و در عجائب صنع او و آیات بیناتش نظائر زیادی دارد، مانند: گستردن سایه و آفتاب را دلیل آن قرار دادن، قرار دادن شب برای پوشش و خواب برای آرامش و روز برای حرکت و ..... بخش سوم؛ این بخش سوره فشرده? بسیار جامع و جالبی از صفات مومنان راستین (عباد الرحمن) و بندگان خالص خدا است که در مقایسه با کفار متعصب و بهانه‏گیر و آلوده‏ای که در بخش اول مطرح بودند، موضع هر دو گروه کاملا مشخص می‏شود.